Voor Marthe, Eva, Cyriel, Lien, Anna, Steven, Anselm, Ans, Edward, Zoë,
Elisa, Lena, Mila, Otis, Felien en Francis.



Begin 2017

De brexit was gereferendeerd. Trump was net verkozen. Mijn gevoel is Yeatsiaans: “Things fall apart; the centre cannot hold; [...] The best lack all conviction, while the worst are full of passionate intensity.”

Ik wandel in Leuven, in de Savoyestraat, ter hoogte van de toegangspoort tot de tuin van Museum M (M Leuven), en ik loop Lea Winkeler tegen het lijf. Ze is een goede, gerespecteerde vriendin. “Nu moeten we toch iets doen. Het is tijd voor actie!”, zegt ze. Het was het zoveelste en doorslaggevende appèl om inderdaad iets te doen. De spreekwoordelijke druppel.
Neerschrijven wat ik vind, leek me een goede, eerste stap. Trouwens, ik liep toch al een tijdje rond met de gedachte van een blog.
Maar hoe doe je dat, een blog? De boeiende blog van Dirk De Schutter (gestart begin 2016) toonde me dat je niet altijd ellenlange teksten hoeft te schrijven om interessante dingen te zeggen. En ook niet elke dag. Nu, drie jaren later, is mijn blog er: HET VERZET – meanderend door mijn landschap.

Niemand wacht op mij

Ik besef dat niemand zit te wachten op HET VERZET. Er is al zoveel. Je zou kunnen zeggen dat ik in de eerste plaats voor mezelf schrijf. Met HET VERZET kan ik mijn gedachten helder krijgen, vervolledigen, bijschaven, ordenen, aanpassen, ... Ik vorm mijn gedachten immers vooral terwijl ik schrijf. Omdat ik dan de tijd neem. En ik maak deze gedachten publiek. Omdat het publiceren een dwang tot helderheid creëert en misschien een klankbord.

Dat mijn kinderen kunnen meelezen, maakt HET VERZET relevant. Ik schrijf dit voor hen, als een soort ‘geschenk’ aan hen. Ik heb het altijd bizar gevonden dat ik amper weet wat mijn ouders werkelijk denken/dachten over wat er in de wereld gebeurt. De platitudes van mijn ouders ken ik, uiteraard; ik maak ze zelf ook. Maar hoe keken ze naar de wereld? Hoe dachten ze later over wat ze vroeger dachten? Mijn vader was lokale politicus. Waarom? Wat dacht hij over de politiek? Wat zag hij als de rol van de de overheid? Wat dacht hij van de burger? En hoe zag hij de rol van vader/moeder? Mijn moeder was een thuiswerkende vrouw, zoals zovele vrouwen. Wat dacht zij over de positie van de vrouw? Wat dacht zij over de economische toestand van het land? En over de rol van de man en de vrouw? En hoe belangrijk vond zij de vrouwenbeweging? En hoe zag zij de rol van moeder/vader? We hebben er nauwelijks bij stil gestaan. Met ‘ons moeder’ de laatste jaren iets meer, maar ze is nu –september 2019– 93 jaar. Het gesprek loopt dan sowieso anders.

Uiteraard is HET VERZET niet zonder ambitie en ijdelheid. Ik wil de wereld waarin we leven mee vorm geven. Het is dus, in de woorden van Delphine Lecompte, “in mijn geval een combinatie van zelfoverschatting, grootheidswaanzin en dronkenschap.” Dat laatste wordt in mijn geval ‘dronkenschap door koffie’.

Wat mag je verwachten?

Geen enkel menselijk domein is mij vreemd: economie, politiek, recht, film, literatuur, sport, wetenschappen, koken, trivia, ... Inhoudelijke richtlijnen heb ik niet echt. We zullen wel zien.
Ik heb, om Gerrit Komrij te citeren, principes die ik principeloos zal overtreden.
Commentaren op het dagelijkse nieuws. God behoede me. Dat doe ik niet.
Ik heb geen voorkeur voor, maar wel de neiging tot te lange teksten.
Verwacht geen bellettrie of revolutionaire politieke standpunten.
Ruimte geven aan andere schrijvers lijkt me wel wat.
Ik breng geen consistent verhaal. Ik ben geen filosoof.
Er is wel één constante: meanderend geef ik jou, liefste bezoeker, een blik op mijn landschap.
Je kan trouwens altijd commentaren achterlaten, zonder registratie overigens. Ik kan je niet beloven dat ik sito presto zal reageren.

De poort tot mijn landschap

De eerste tekst —Mensenrechten— is een lang gesprek met Peter Droeshout over de fundamenten van het mens-zijn. Dit gesprek vormt de toegangspoort tot mijn landschap.

Warme groet
Pieter Vereertbrugghen