MIJN BROER KAREL en ik wisselen regelmatig muziek uit per mail, WhatsApp of live. Wanneer we samen ergens heen rijden, zijn we altijd elkaars DJ — soms verrassend, soms nostalgisch, altijd nieuwsgierig naar wat de ander ontdekt heeft.
Onlangs stuurde hij me een filmpje van een groep jonge mensen die een a-capellaversie brachten van Blackbird van The Beatles. Het is ronduit fascinerend.
Kijk zelf:
Deze versie is niet zomaar een klassieke cover van het Beatles-nummer. Het is iets anders: een zorgvuldig opgebouwde uitvoering waarin negen jonge stemmen samenvloeien tot één helder ademend geheel. Het resultaat is een interpretatie die tegelijk breekbaar en krachtig klinkt — een muzikale miniatuur die je verrast door haar eenvoud én door haar complexiteit.
Ik ben op deze blog niet makkelijk emotioneel (denk ik toch), maar hier kan ik niet anders. De menselijke stem wordt vaak het mooiste instrument genoemd, niet omdat ze het luidste, het meest precieze of het meest veelzijdige is, maar omdat ze rechtstreeks van lichaam tot lichaam spreekt. Ze is tegelijk fysiek en emotioneel, kwetsbaar en krachtig, en volledig uniek voor elke persoon. En daarom spreekt ze van mens tot mens.
In a-capellamuziek wordt dat nog duidelijker: zonder begeleiding draagt de stem alles — ritme, melodie, harmonie én betekenis. Ondanks het feit dat ze ongetwijfeld hard hebben gewerkt voor dit resultaat, klinkt wat je hoort niet gefilterd of gepolijst, maar puur menselijk. Hun kledij helpt overigens: geen uniforme outfit, maar een “kleed je zoals je wil, maar wees proper”-aanpak.
Misschien raakt het daarom zo diep. Wat we hier zien is wat ik ooit een sinksenontmoeting heb genoemd: een bondgenootschap tussen het individu en de groep. Beide komen geheel tot hun recht.
Dat het allemaal jonge mensen zijn, raakt bij mij nog een extra snaar. Als ik ze bezig zie en hoor, dan denk ik: ja, zo voelde ik me ook, ergens in een ver verleden: dat tintelende vooruitzicht, de drang om erbij te horen, en toch het verlangen naar een plek die de mijne is.
Deze groep studenten noemen zichzelf “ephemera” — een poëtische verwijzing naar het vluchtige karakter van hun samenwerking: een unieke formatie die slechts één zomer samen bestaat, precies zoals hun muziek slechts in het moment leeft. Ter ere van de zangers en zangeressen vermeld ik met plezier hun naam. Vermoedelijk de eerste en de laatste keer dat ze samen op een Vlaamse blog verschijnen:
Aidon Harris / bass
Luis Riveron / baritone
Lucas Santos / tenor
Tera Jane Arwood / alto
Khayla Samuel / alto
Abby Ray / alto
Victoria Lee / soprano
Lauren Weiskopf / soprano
Journey Thiam / soprano & solo
En zo simpel is het soms: iemand stuurt je een filmpje, en plots zit je met kippenvel achter je computer.
Dank je wel, Karel.
Nog even dit
A Cappella Academy bevindt zich in Californië, in de buurt van Los Angeles (VS). Het is geen permanente school, maar een intensief jaarlijks zomerkamp van 10 dagen voor jonge zangers (12 tot 18 jaar).
Elk jaar doen honderden jonge zangers van over de hele wereld auditie voor A Cappella Academy, maar slechts een kleine groep — ongeveer tachtig talenten — wordt uiteindelijk geselecteerd.
