IK HOU VAN de poëtische beelden van de straatfotografen, niet het minst omdat ze meestal doorspekt zijn met een humanistische kijk op de wereld. Susan Sontag noemde hen de flâneurs van de fotografie. Voorbeelden zijn: Henri Cartier-Bresson, William Klein, Brassaï, Robert Frank, Dorothea Lange, ….
De Italiaanse fotograaf Gianni Berengo Gardin hoort ook in dit rijtje thuis. Een van zijn meest iconische foto's maakte hij in 1960 tijdens zijn dagelijkse trip op een vaporetto, de Venetiaanse waterbus. De complexe constructie van dit ‘straatfotografische’ beeld, met spiegel, doorkijk, reflectie, venster, … verwijst sterk naar Henri Cartier Bresson, bijvoorbeeld een Pub in Brighton (1952) of Roman Amphitheater, Valencia, Spain (1933). Bresson was niet toevallig de mentor van Gardin.
In het beeld van Gardin valt mij telkens het alleen-zijn van de ‘figuranten’ op. Er is amper interactie tussen de mensen te bespeuren. Misschien tussen de man en het kind. Misschien tussen de man die we op de rug zien en de man wiens oog juist komt gluren in het kader.
De foto wordt extra sterk door de interactie tussen die ene man die fronsend kijkt naar de camera –dus naar de fotograaf en ons. Vermoedelijk denkt hij: “Che cosa sta facendo adesso quell‘idiota?” — “Wat doet die idioot nu?” (nvpv: Ik dacht dat dit de begeleider van de boot was, maar volgens Gardin is het gewoon een meereizende matroos.)
Voor de fotografen en omdat we van trivia houden: Gardin maakte deze foto met zijn Leica en gebruikte voor de eerste maal een 400 ASA-filmrolletje dat hem als een belangrijke nieuwigheid werd toegestuurd uit de US door fotograaf Cornell Capa, de jongere broer van Robert Capa.
<< Richard Long – A Line Made by Walking << | >> Bisson Frères, Savoie.
Nog even dit
De algemene inleiding op mijn reeks foto‘s vind je in Kijken naar foto’s.
